Learning to love my Moon Cycle, pt 1: PMDD & Me (NL)

Op deze 3e verjaardag van mijn onderneming (6-1-’16 was haar geboortedag) vertel ik je graag over… iets dat levensbepalend is voor mij. Iets wat kwetsbaar is, en zó persoonlijk dat ik er maar met weinig mensen over gedeeld heb. Ik vind het namelijk doodeng om mezelf zo te laten zien. Om te vertellen over iets waar ik schijnbaar geen controle over heb, over iets wat me laat uitschieten in emoties en gedrag, over iets dat bij mij hoort, of ik het nu wil of niet.

Ik ben geen kwetsbare deler. Ik ben mijn hele leven de sterke vrouw geweest, degene die ánderen hielp, die klaarstond, die een luisterend oor had… en haar eigen pijn verstopte. Voor mezelf, en voor de buitenwereld helemaal.

Tot nu. Want wat ik me meer en meer realiseer, is dat ik de boodschap “je bent goed zoals je bent” alleen écht kan uitdragen door te laten zien hoe dat er in de praktijk uitziet. Door het zelf te geloven, uit te dragen, te leven.

Voor een ander geloof ik er ten diepste in. Ik vind mensen prachtig, in al hun kwetsbaarheid, in al hun gewond zijn, in al hun kracht, in al hun authentieke power. It’s the whole package that I love.

En voor mezelf..? “I should be able to do better. I should be able to do more. I should be able to hide the pain and push through. I should, I should, I should…” No more. I’m learning to love unconditionally. And I’m learning to apply that to myself as much as to another. Acceptatie en (zelf)liefde begint met erkenning. So here goes (ik stel dit nu al 5 alinea’s uit, merk je het? Het lijkt wel een hoge duikplank)

PMDD staat voor PreMenstrual Dysphoric Disorder, en is een vorm van PMS waarbij je met name psychische symptomen hebt, veroorzaakt door (je eigen) hormonen. Ook duren deze symptomen langer, gemiddeld 7 tot 14 dagen, waar PMS hooguit 4 dagen duurt. Lusteloosheid, depressieve gevoelens, huilbuien, woedeaanvallen, boos zijn om ‘niets’, humeurigheid, prikkelbaar zijn, zwaarmoedigheid. Wat opvalt is dat bij PMDD deze klachten erg heftig aanwezig zijn en het dagelijks functioneren belemmeren. Sommige vrouwen met PMDD hebben suïcidale klachten. Het kan voelen alsof je gedachten en gevoel niet meer van jezelf zijn, alsof je bent overgenomen door iets of iemand anders.

Mijn zoontje werd geboren in maart 2015. De nivellering van emoties die me na een aantal maanden kraamtijd beloofd was, bleef uit. Op sommige momenten voelde ik me energiek, enthousiast, sociaal en vaardig. Andere momenten dook ik in een diep dal, voelde me faalangstig, ergerde me overal aan en wilde ik niemand zien. Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt. Mijn innerlijk kompas waar ik altijd zo op vertrouwd had, was niet meer voelbaar. De basis was weg.

Het werkte in mijn voordeel dat ik al langer mijn cyclus bijhield en geen hormonale anticonceptie gebruikte. Het duurde dus niet lang voor ik doorkreeg dat mijn heftige moodswings met mijn cyclus te maken hadden: in de luteale fase (einde menstruatie tot eisprong) was een ‘high wave’, daarna dook het de diepte in. Ik noem het een ‘low wave’.

Zoals elke zelfrespecterende millennial toog ik naar Google. Toen ik de symptomen las op watispmdd.wordpress.com vielen er zo veel stukjes op hun plaats. Ik herkende mijn eigen gevoelens: dat ik een deel van de maand werkelijk niets voor elkaar krijg. Er gaan dagen voorbij dat ik nagenoeg alleen maar gehuild heb en het liefst onder een dekentje wegkruip. Dat ik zó gefrustreerd raak om de allerkleinste dingen dat ik het liefst mijn hele serviesgoed door de kamer smijt. Dat ik schreeuw tegen mijn kindje, mijn man en mijn hond, ook al vind ik ze de aller- allerliefste op aarde (de “drakendagen” waar ik wel vaker over geschreven heb). Ik word een gemene feeks, genadeloos onverschillig, en heb gedachten waar ik normaal gesproken van zou schrikken.

Ik trek me terug uit contacten met andere mensen, waar ik normaal gesproken heel sociaal en geïnteresseerd ben. En mijn gedachten worden zelfdestructief: ik haal mezelf naar beneden, voel me faalangstig en praat mezelf alleen maar meer de put in.

En een week later is alles weer goed. Dan spreek ik af met vriendinnen, maak het grootste plezier met m’n kindje, doe lief met m’n man en speel voluit met m’n hondje. Ik maak de mooiste dromen werkelijkheid en zie het leven positief in. Mijn creativiteit buitelt over zichzelf heen van inspiratie. Het leven is heerlijk, ik voel me zelfverzekerd en rustig en blij tegelijk. Om zo’n twee weken later weer in een dal te glijden.

Inmiddels (we hebben het hier over ruim 2,5 jaar zelf-proberen-op-te-lossen en kastje-muur-doktersbezoeken) heb ik de hulp die ik nodig heb vanuit het reguliere circuit. Because it is okay to say I need help. Zelfs al duurt het even voor ik dat mezelf toe kan geven.

Want een van mijn diepste overtuigingen wordt in dit hele proces elke keer opnieuw bevestigd: júist in de pijn zit een enorm geschenk verborgen. Het geschenk van je gevoel eren, zelfs als het ‘negatief’ is.
Mijn frustratie maakt me ontegenzeggenlijk bewust van mijn grenzen, zowel van mijn eigen energie als van gedrag/handelingen/waarden van mezelf en anderen. Mijn lethargische dagen leren me wat écht rust nemen is, en het verschil met simpelweg vermijden van verantwoordelijkheden.

Mijn highs laten me zien tot welke fantastische dromen ik in staat ben. Op mijn sociale topdagen kan ik diepgaand contact met anderen aangaan, ze écht helpen met het manifesteren van hun dromen. Echt geloven in zichzelf. Because I see the beauty in everything in those days. Het is een soort verliefdheid op het leven.

Niet voor niets heb ik afgelopen jaar Business on the Moon van Leonie en Karin gevolgd. Het geeft een enorme verdieping van het begrijpen van, en flowen met, mijn eigen cyclus en die van de maan. Want elke fase heeft haar eigen giften en power. En die boodschap, wijsheid, toepassing geef ik met De Wilde Ondernemer weer door.

Micro: erkenning voor mezelf. This is a part of me. En vrijwel elke vrouw met wie ik hierover gesproken heb, herkende er wel dingen in. Niet allemaal even heftig (sommigen ook wel, zeker jonge moeders), maar altijd aanwezig. Erkenning van je eigen emoties, ritme, veranderlijke zelf is de eerste stap naar blijvende zelfliefde en optimale toepassing van je power in elke fase.

Meso: I’m not the only one. Wij vrouwen hebben nou eenmaal die fluctuaties. Hell, mannen en niet-menstruerende vrouwen vaak ook. Ik denk dat het “altijd shinen, altijd knallen” voor sommige mensen/ondernemers heel goed werkt. En voor sommigen ook zéker niet. Dus laat ik een ander geluid horen. I’m showing up met mijn verhaal, met déze versie van leven, werken, in je eigen unieke persoonlijke ritme en flow. Because it’s a part of you.

Macro: the feminine is rising. Overal lees je steeds meer over de maan, de seizoenen, hekserij, magie, terugkerende vrouwelijke energie. It’s a movement in society die steeds meer aan het licht komt. It’s not just for hippies anymore. Daar hoort onvoorwaardelijke (zelf)liefde bij. En niet alleen voor de knuffels, het zachte, het ontvangende. Júist ook voor de vrouw, woest en ontembaar als de zee, fierce and powerful in all her rage. Ze is schitterend en adembenemend en onverwoestbaar. En we hoeven niet bang voor haar te zijn.

En de bottom line: wat je omstandigheden ook zijn, welke fysieke, mentale of andere uitdagingen de jouwe zijn, making your dreams come true is always an option. The paradigm is shifting, and I am doing my part. Being the change I wish to see in the world.

Thank you for reading, gorgeous. Dank je wel dat je de tijd en aandacht hebt genomen om helemaal tot hier te lezen. Mocht je nou iets herkennen in dit verhaal, of vragen hebben, stuur me gerust een berichtje. We’re all in this together en ik help je graag waar ik kan (en daarmee ook mezelf).

Be vulnerable, on your terms, in your time. Be strong and powerful when it serves you. Be gentle with yourself and others. Love unconditionally. Tell your story, when you are ready to do so. And above all, love yourself wholly and true